شاعر غزل‌ترانه‌ها

ای داد ودريغ

افشین برای مردن خیلی جوان بود

باور جوانمرگی اش سخت است و جانکاه

پزشک جوانی که همین دیروزهای پایانی دهه‌ی ۷۰ به شوق کشف کلمه و نغمه از دنیای پزشکی به سمت استودیوهای ضبط موسیقی تغییر مسیر داد و از از کار وکوشش در اطاق عمل به مشق ترانه وتغزل موسیقی به شیوه ی «کار و عمل» روی آورد.

افشین یدالهي را نخستین بار پزشک هنرمند آقای محمد اصفهانی با من آشنا کرد و دوستی با او را مرهون ایشان هستم ،در روزهای واپسین اسفند ۱۳۷۳ برای ساخت و تولید ویژه برنامه‌ی نوروزی شبکه ۲ پرتکاپو بودم قرار بود در بخشی از آن برنامه ساز و سخن زنده یاد استاد ذوالفنون ضبط وپخش گردد استاد در اجرای قطعه‌ای ضربی نیاز به همراهی نوازنده‌ی تنبک پیدا کرد به هر کس که زنگ زدم به سفر نوروزی رفته بود در اوج استیصال آقای اصفهانی به دادم رسید وبه شوخی جدی گفت من کسی را می‌شناسم که اولین پزشک نوازنده‌ی تنبک ایران است و ازاین طریق من با جان شیفته‌ی  جوانی جویای نام آشنا شدم که ازهمان آغا طلوع سپیده‌ی بزرگی از افق نگاه نجیب پرفروغش آشکار بود.

افشین یدالهي خنیاگری خوداساخته بود که خنیایش را با ساز پرشوکت ضرب آغاز نمود که سازی پایه در موسیقی ایرانی است و اس و اساس ریتم هر اثر موسیقایی بر  این ساز ابتنا دارد.  راز تسلط افشین یدالهي در شناخت خوب وزن  شعر و مراعات بی نظیرش در مراعات نظیر لحن از و آواز و تلفیق ،تقطيع و تطبیق دقیق ملودی و سيلاب ریشه در ریتم شناسی و مهارتش در نوازندگي ساز تنبک بود، هرچند افشین از افق موسیقی در سپهر هنر دمید اما طلوع تابناکش در آسمان شعر و ترانه رخنمود یافت.

ترانه‌های افشین يدالهي در عین برخورداری از تناسب شکلی و هندسی کلمات و واژگان از جنبه ها و جلوه‌های زيباشناسانه‌ی ساختاری و محتوایی نیز بهره‌مند است و توام با این توانش سروده‌های ناب او، در رعایت ظرایف ریتم و وزن موسيقابي و عروضی نیز به راستی معرکه و ارجمند به نظر می‌آید.

حسن ترکیب و چیدمان مناسب واژگان انتخابيش در سرايش ترانه توام با توجه نازک نگرانه‌ای که به تلفیق و تقطيع مصوت‌های کوتاه و بلند کلمات در نسبت با اوج و افت‌های آوایی و ملودیک آهنگ دارد ترانه‌هایش را ار بلوغ و بارقه‌ای ویژه و پرفروغ  بهره‌مند کرده است بی‌هیچ اغراق و گزافه‌ای افشین یداللهی در ترانه‌سرایی معاصر ایران دارای حق و جایگاهی بزرگ و برین است.

ترانه‌های او گوهرگانه‌های ناب ونفيسي است که اختصاص به زبان و ضمیر خودش دارد و تکرار و تقليد هیچ کس نبود.

نگارنده برآن است که افشین یداللهی ترانه‌سرایی مبدع و مبتکر در دهه‌ی هشتم قرن خورشیدی ماست که نام آثارش در حافظه‌ی روزگار خواهد ماند او در استمرار مسیر ترانه سرایان مولف، نوآور ومعناگرای دهه های ۶۰  و۷۰  هم چون زنده يادان قیصر امین‌پور و حسن حسینی طلوعی تابناک داشت و سبکی ویژه را در ترانه‌سرایی فاخر و صمیمی معاصر ایران پدید آورد که من بر آن نام غزلترانه می‌نهم او هم چون بسیاری از هنر مندان خلاق و خوش فکر دچار حجاب معاصرت بود و دانایی و توانایی بسیارش شوربختانه مکتوم ماند  وآن گونه که باید اهمیت آثار ماندگارش بر مردمان زمان مکشوف و آشکار نگردید شاید  خبر تکان دهنده مرگ فاجعه بار ناگهانی اش موجب و مجال معرفی و شناخت آثار ماندگارش را فراهم سازد شاید

روانش مینوی و دمساز فرشتگان فردوس باد