[ad_1]
رضا ورزنده (۱۳۵۵تا ۱۳۰۵) یکی از مطرح‌ترین سنتورنوازان معاصر و نوازنده‌ای صاحب‌سبک است. او با سبک و شیوه‌ای کاملاً شخصی سنتور می‌نواخت و در هنر بداهه نوازی سنتور توانا بود. توجه به جملات آوازی، ریزهای پر، تحرک بسیار در اجرای جمله‌ها، سونوریته شفاف اما ویژه و خاص از ویژگی‌های ساز او به شمار میرفت. سنتور او نیز منحصر به فرد بود و اندازه‌ای متفاوت نسبت به سازهای مرسوم داشت. هنگام نواختن معمولاً، حوله‌ای روی سیم‌ها انداخته، آن‌گاه روی ساز می‌نواخت. شخصی بودن و درونی بودن سبک ورزنده و عدم تدریس شیوه او سبب شد که شیوه سنتورنوازی ورزنده چندان گسترش نیابد. او بهمن سال ۵۵ در حال نواختن سنتور درگذشت. محمدرضا شجریان که خود با سنتور آشنایی دارد پس از مرگ ورزنده گفت: «وقتی در سال ۱۳۵۵ ورزنده درگذشت، همان روز به یاد او قدری سنتور نواختم و بعد از آن دیگر هیچ‌گاه دست به این ساز نزدم.»
این اثر حاضر شامل ده قطعه ضربی برگزیده از نواخته‌های رضا ورزنده در هر یک از دستگاه‌ها و آوازهای موسیقی ایرانی (جز نوا و راست‌پنجگاه) نت‌نگاری شده است. نت‌نگاری هریک از قطعات به دو صورت است، هم در گام اصلی براساس اجرای ورزنده با سنتور یازده‌خرک می‌کوک و هم با انتقال، تنظیم و مضراب‌گذاری برای سنتور نُه‌خرک سُل‌کوک در راست‌کوک‌های متداول نگاشته شده است. در مقدمه اطلاعاتی موثق درباره‌ی شرح‌حال، سنتور و مضراب خاص رضا ورزنده به‌همراه تصاویر و در لوح فشردۀ ضمیمه نواخته‌های ورزنده جهت درک بهتر صدادهی و حالات اجرایی او درج شده است.
این کتاب با هدف آشناییِ کلی با شیوۀ سنتورنوازی رضا ورزنده تهیه شده و گزیده‌ای از آثار او را در دستگاه‌ها و آوازهای مختلف در بر می‌گیرد. نگارنده در این مجموعه تمامی تلاش خود را به‌کار برده تا آوانگاری قطعات تا حد امکان، چه از نظر استخوان‌بندی و چه از نظر تزئینات و ریزه‌کاری‌ها، به اجرای واقعی نزدیک باشد.
[ad_2]
لینک منبع