آهنگ جدید

وب سایت روزیاتو – حسین علی پناهی: در دورانی که هالیوود و سینمای ایالات متحده دنیای سرگرمی را در قبضه گرفته است کمتر کسی سراغ سینمای دیگر کشورها می رود. اما این بدان معنا نیست که فیلم های سایر کشورهای جهان از کیفیتی درخور برخوردار نیستند. سینمای آلمان و فیلم های آلمانی همواره از بهترین ها در اروپا و جهان بوده و کارگردانان و فیلمسازان آلمانی سبک خاص خود را در عرصه فیلم سازی داشته اند. در گواه این ادعا باید گفت که از سال ۲۰۰۰ تاکنون هیچ سینمایی به اندازه سینمای آلمان و فیلم های آلمانی نتوانسته اند برنده جایزه اسکار در بخش بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان شوند. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با ۱۰ فیلم آلمانی حماسی و بی نقصی آشنا کنیم که اکثر آن ها نامزد دریافت جایزه اسکار بوده و هر یک از زیبایی خاصی برخوردارند.

۱- زیردریایی (۱۹۸۱)

بگذارید مورد اول را با یک فیلم آلمانی کلاسیک آغاز کنیم. فیلم «زیردریایی» (Das Boot) داستان زیردریایی های یوبوت آلمانی در طول جنگ جهانی دوم در اقیانوس اطلس را روایت می کند و حتی تماشای آن بعد از نزدیک به ۴ دهه نیز زیبایی و جذابیت خاصی دارد به طوری که می توان آن را با بهترین فیلم های معاصر با داستانی مشابه مقایسه کرد. برای ساخت این فیلم دو زیردریایی در مقیاس دقیق و مشابه یک زیردریایی یوبوت ساخته شده و طراحی داخلی و بیرونی آن ها نیز کاملاً دقیق و برگرفته از این زیردریایی های افسانه ای بود. بدین ترتیب فیلم «زیردریایی» به یکی از پرهزینه ترین فیلم های تاریخ سینمای آلمان تبدیل شد.

---

۲- سقوط (۲۰۰۴)

فیلم «سقوط» (Der Untergang) که نامزد دریافت جایزه اسکار نیز شد یکی از فیلم هایی است که در خارج از آلمان نیز بسیار شناخته شده و مشهور است. بازی برونو گانز که در این فیلم نقش آدولف هیتلر را بازی می کند بسیار خیره کننده و مسحور کننده است.  این فیلم حتی در یوتیوب نیز مورد استقبال قرار گرفته و صدها دوبله متفاوت روی یکی از صحنه های خشم هیتلر قرار گرفته و در این رسانه منتشر گردید. این ویدیوها دردسرساز شد به نحوی که در یک مورد نخست وزیر اسکاتلند به دلیل بارگذاری ویدیویی هجوآمیز مربوط به این فیلم و شخصیت هیتلر، مجبور به استعفا شد.

---

۳- جاعلان پول (۲۰۰۷)

فیلم «حاعلان پول» (Die Fälscher) در واقع یک فیلم اتریشی است و دلیل این که در این فهرست قرار داده شده این است که ساخت این فیلم در آلمان صورت گرفته و زبان آن نیز آلمانی است. این فیلم آلمانی که برنده جایزه اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان نیز شده است بسیار هیجان انگیز بوده و داستان کمتر مورد توجه قرار گرفته یکی از عملیات های عجیب و غریب آلمان در دوران جنگ جهانی دوم را روایت می کند. این فیلم آلمانی دیدنی بر اساس خاطرات یکی از جاعلان یهودی به نام سالی سوروویچ و ماجراهایی که بدین منظور داشته ساخته شده است، مردی که مجبور بود رهبری این عملیات را در کمپ ساشن هاوزن که محل نگهداری یهودیان دستگیر شده بود را بر عهده بگیرد.

---

۴- ناکجا آبادی در آفریقا (۲۰۰۲)

فیلم کلاسیک و دیدنی «ناکجا آبادی در آفریقا» (Nirgendwo in Afrika) یکی دیگر از فیلم های آلمانی برنده جایزه اسکار است که بیشتر داستان آن در منطقه ای دوردست در کنیا رخ می دهد. این فیلم که ترکیب زبان های آلمانی، انگلیسی و سواهیلی بر اعتبار و زیبایی آن افزوده داستان یک خانواده آواره یهودی و مهاجرتشان به یک مزرعه کوچک در مرکز کنیا پیش از شروع جنگ جهانی دوم را روایت می کند. این فیلم آلمانی تاثیر گذار و بسیار مهیج بر رابطه بین اعضای این خانواده و مردم محلی تمرکز دارد که بدون شک شما را تحت تاثیر قرار خواهد داد پس آن را از دست ندهید.

---

۵- خداحافظ، لنین! (۲۰۰۳)

وقتی که به جمهوری دموکراتیک آلمان و برلین شرقی فکر می کنید کمتر می توانید از داستانی کمدی و شوخ طبعانه سخن بگویید اما فیلم آلمانی «خداحافظ، لنین!» (Good Bye, Lenin!) نسبت به زندگی در آن دوران دیدگاهی فوق العاده زیبا و کمیک دارد. این کمدی تراژیک داستان یک مرد جوان اهل برلین شرقی به نام الکس را راوایت می کند که سعی دارد داستان فرو ریختن دیوار برلین و پایان کمونیسم را از مادر شدیداً سوسیالیست و البته بیمار خود پنهان کند. در حالی که نشانه های سرمایه داری در سراسر نقاط شهر سر بر می آورند، فیلم «خداحافظ، لنین!» دلتنگی برای آلمان شرقی را به تصویر می کشد. این فیلم آلمانی بسیار سرگرم کننده و در عین حال از لحاظ عاطفی تاثیرگذار بوده و از دیدن آن لذت خاصی خواهید برد.

---

۶- زندگی دیگران (۲۰۰۶)

فیلم «زندگی دیگران» (Das Leben der Anderen) که بدون شک یکی از شناخته شده ترین فیلم های آلمانی عصر حاضر است داستان خوفناک حضور نیروهای مخفی آلمان شرقی موسوم به «استاسی» (Stasi) در برلین شرقی را در دهه ۱۹۸۰ روایت می کند. یکی از ماموران این سرویس مخفی به نما گرد ویسلر برای تعقیب کردن و جاسوسی در مورد یک نمایشنامه نویس اهل برلین مامور می شود اما وی از انجام این کار حس خوبی نداشته و سخت با خود کلنجار می رود.

---

۷- باربارا (۲۰۱۲)

برای کسانی که به فیلم هایی با ریتم کندتر اما بسیار هنرمندانه و شاهکار علاقه دارند بدون شک فیلم «باربارا» (Barbara) را توصیه می کنیم. در حالی که بسیاری از فیلم های آلمانی مربوط به دوران جنگ سرد، زندگی مردم شهر برلین را روایت می کنند اما این فیلم آلمانی متمایز زندگی مردم دیگر نواحی آلمان در دوران جنگ سرد و جدایی دو آلمان از هم به تصویر می کشد. این فیلم آلمانی تاثیرگذار داستان پزشکی به نام باربارا را روایت می کند که برای مهاجرت به قسمت غربی کشور درخواست داده است اما توسط دولت کمونیستی تنبیه شده و خود را در یک بیمارستان محلی بسیار دورافتاده می یابد. در این فیلم شاهد هیچگونه انفجار و درگیری مسلحانه نخواهید بود بلکه فیلمی را به نظاره می نشینید که قلب شما را تحت تاثیر قرار داده و به شدت شما را درگیر خواهد کرد.

---

۸- گروه بادر- مینهوف (۲۰۰۸)

برای کسانی که بسیار جوان بوده و دوران جنگ سرد را به یاد ندارند، آلمان غربی همواره به عنوان کشوری آباد و بسیار آرام در مقایسه با بخش شرقی کشور ترسیم شده است اما فیلم «گروه بادر-مینهوف» (Der Baader-Meinhof Komplex) عکس این ماجرا را روایت می کند. این فیلم آلمانی رشد یک جریان رادیکال در میان جوانان آن دوره در آلمان را به تصویر می کشد و به طور خاص روی یک گروه چپگرای بسیار تندرو به نام گروه بادر مینهوف متمرکز است که توسط دولت آلمان غربی یک گروه تروریستی انگاشته می شد. این فیلم آلمانی بی نقص و باشکوه، بیننده را با افکار و عقاید این گروه تندرو آشنا می سازد.

---

۹- موج (۲۰۰۸)

فیلم تریلر «موج» (Die Welle) بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده و داستان یک معلم دبیرستان در کالیفرنیا را روایت می کند که برنامه ای آموزشی را برای آموزش نازیسم به دانش آموزان خود ترتیب می دهد. داستان این فیلم آلمانی که شباهت زیادی به آزمایشات واقعی صورت گرفته در زندان و توسط دانشگاه استنفورد در سال ۱۹۷۱ دارد و داستان آن در فیلم آلمانی مشابهی با نام «آزمایش» (Das Experiment) به تصویر کشیده شده است، به زیبایی و تاثیرگذاری خیره کننده ای قدرت مرگبار و مخرب براه انداختن توده ها را روایت می کند. این فیلم می خواهد بگوید که فاشیسم و دیگر جنبش های مخرب در دنیای امروزی نیز قابل راه اندازی هستند و در انتهای فیلم شما نیز با نظر سازندگان فیلم موافق خواهید بود.

---

۱۰- جنگ نسل (۲۰۱۳)

این مورد در واقع یک مینی سریال ۳ قسمتی است که با عنوان آلمانی «مادران ما، پدران ما» (Unsere Mütter, unsere Väter) و عنوان انگلیسی «جنگ نسل» (Generation War) شناخته می شود. این مینی سریال ۲۷۰ دقیقه ای داستان متفاوت زندگی و سرنوشت ۵ دوست آلمانی از سال ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ را روایت می کند. این سریال را با سریال موفق «گروه برادران» (Band of Brothers) مقایسه می کنند اما در کنار صحنه های اکشن خود، شاهد بروز چالش ها و سوالات اخلاقی در فیلم هستیم. منتقدان نظرات متفاوتی در مورد این فیلم آلمانی داشته اند.

وب سایت موسیقی ما: بعد از ۴۰ سال یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های موسیقی کلاسیکِ ایران به وطن برگشته است؛ این اولین خبرِ خوبِ این روزهای موسیقی است. آهنگسازی که موسیقی تعدادی از مهم‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران چون گاو، پستچی، دایره مینا و آرامش در حضور دیگران را ساخته است؛ برای آشنایی بیشتر لازم است بگوییم «هرمز فرهت» فارغ‌التحصیلِ کالج میلز در رشته آهنگسازی است و دکترای موسیقی‌شناسی خود را از یو.سی.ال. ای دریافت کرده است، او با موسیقی ایران نیز آشناست و نزد حسین صبا (سنتور) و نصرالله زرین‌پنجه (سه‌تار) فراگرفته است.

شما بعد از چهل سال به ایران آمدید، فکر می‌کردید بعد از این همه سال، تا این اندازه در فضای موسیقی ایران شناخته شده‌ باشید و حضورتان تا این اندازه مورد توجه قرار گیرد؟

ابدا. دلیلی برای این موضوع نمی‌یافتم. من برای یک دیدار کاملا خصوصی آمده بودم و فکر نمی‌کردم حضورم در ایران تا این اندازه عکس‌العمل داشته باشد. به هر حال من این توجه را قدر می‌دانم و خوشبختم از ملاقات با موسیقی‌دانان و کسانی که به موسیقی علاقه‌مند هستند، به خصوص آهنگسازان. چون معتقدم آتیه‌ی موسیقی ایران در کار آهنگسازی است نه هیچ چیزِ دیگر.

در این سال‌ها تا چه اندازه آثار آهنگسازانِ ایرانی را ترغیب می‌کردید؟‌

نمی‌توانم بگویم که مدام دنبال می‌کردم؛ یعنی اگر چنین ادعایی کنم، گزاف گفته‌ام، اما به هر حال چیزهایی به گوشم می‌رسید و کم‌وبیش با تعدادی از دوستانِ اهلِ موسیقی در اینجا تماس‌هایی داشتم و از طریق دوستانم در جریانِ آنچه در موسیقی ایران می‌گذشت، قرار می‌گرفتم. برای مثال از طریق پسر عمویم – شاهین فرهت- و کمی هم از طریقِ دوستم لوریس چکناواریان. می‌گویم کمتر؛ برای اینکه او در تمام چهل سالِ گذشته در ایران نبود؛ مدتی در ارمنستان، انگلستان و امریکا زندگی می‌کرد؛ اما از زمانی که به ایران بازگشت، مدام با یکدیگر در ارتباط بودیم و اطلاعات کافی از آنچه در موسیقی ایران می‌گذشت را به من می‌داد. با آقای «تفرشی‌پور» نیز از حدود ۱۵-۱۴ سال پیش در تماس هستم.

شما به این نکته اشاره کردید که آتیه‌ی موسیقی ایران در آهنگسازی است. ممکن است در این باره توضیح بیشتری دهید؟ این سوال را از این جهت می‌پرسم که به نظر می‌رسد که چهره‌های موثر آهنگسازی در این سال‌ها کمتر از تعدادِ نوازندگان بوده است.

ببینید موسیقی‌ای که در ایران وجود دارد، چند نوع است. یکی موسیقی سنتی است و دیگری موسیقی‌‌های فولکلوریک و محلی و در آخر موسیقی کلاسیکِ جهانی. موسیقی سنتی آذوقه‌ی مردمِ شهرنشین است. موسیقی‌ای است مربوط به گذشته. رپرتوار و مجموع قطعاتی در آن وجود دارد که بر مبنای آن موسیقی به صورت بداهه‌پردازی انجام می‌شود. این موسیقی مربوط به گذشته است.

به نظرتان واقعا مربوط به گذشته است؟

بله از گذشته آمده است و البته که منظورم این نیست که باید آن را کنار گذاشت یا فراموش کرد؛ اما اگر بخواهیم آن را به همان صورت اجرا کنیم، باید بپذیریم که موسیقی متحولی نیست، یعنی نمی‌تواند ایجاد کننده‌ی حرکت‌های نوین باشد. موسیقی سنتی بسیار ظریف، زیبا و محترم است، به همین خاطر باید حفظ شود، به خصوص اینکه کسانی به آن علاقه‌مند هستند و در آینده نیز خواهند بود.

اما شما به حرکاتِ نوین در موسیقی سنتی اشاره کردید؟

این دو مقوله نمی‌تواند منافاتی با یکدیگر داشته باشد. ببینید بگذارید مساله را به شکلِ دیگری بیان کنم، این دستگاه‌ها و مقام‌های مختلفی که در آن وجود دارد و ما آن را به اسمِ موسیقی سنتی می‌شناسیم، داستانی دارد و مربوط به گذشته است؛ مربوط به زمانی که موسیقی به صورت عمومی در جامعه وجود نداشت و تنها جنبه‌ی خصوصی داشت.

یعنی حدود ۱۵۰ سال قبل.

بله! این موسیقی همچنان هست و کسانی به آن می‌پردازند و من امیدوارم که در آینده هم همچنان به آن بپردازند. این موسیقی یک صدایی است و بر مبنای گام و فواصل تثبیت‌شده قرار ندارد و این جزو خصوصیات آن است؛ اما حالا نمی‌توان به این نکته بی‌توجه بود که موسیقی تقریبا در زندگی همه وجود دارد و مردم شهرنشین خواه‌ناخواه با موسیقی – لااقل به عنوان شنونده – در ارتباط هستند و این مجموعه‌ی دوازده تایی که دارای خصوصیاتِ خاصِ خودش است، نمی‌تواند برای زندگی امروزِ ما به اندازه‌ی کافی کامل باشد. آیا شما یک انسانِ شهرنشینِ ایرانی را سراغ دارید که در طول شبانه‌روز، هیچ موسیقی‌ای به گوشش نرسد؟ یک عده می‌خواهند بر اساس الهام از موسیقی سنتی آثاری را خلق کنند که خب کار مشکلی است؛ اما خیلی‌ها این کار را انجام می‌دهند و چه خوب، عده‌ای نیز بر مبنای موسیقی فولکلوریک، قطعاتی خلق می‌کنند که بسیار ستوده است. اما عده‌ای نیز می‌خواهند بر اساس اصول موسیقی کلاسیک جهانی این کار را انجام دهند.

منظورتان موسیقی‌ کلاسیک غربی است.

بله؛ اما غرب دیگر واژه‌ی زایدی است؛ ببیند در دنیای امروز کشورها دارای موسیقی‌های ملی هستند؛ مثل موسیقی چینی، هندی، عربی، برزیلی، ترکی یا هر نوع موسیقی دیگری که در اصطلاح به آن موسیقی ملی یا موسیقی‌های محلی گفته می‌شود؛ یک نوع دیگر موسیقی جهانی است که هنوز برخی‌ها به آن موسیقی غربی می‌گویند که به نظرم بی‌هوده است؛ چون این موسیقی امروز همان اندازه در چین و ژاپن از نظر آهنگسازی مطرح است که در فرانسه یا لندن.

آقای فرهت، با توجه به مطالعات و تخصص شما در زمینه‌ی موسیقی کلاسیک، می‌خواهم این سوال را مطرح کنم که خیلی‌ها معتقدند نوازندگانِ ایرانی، موسیقی کلاسیک جهانی را با لهجه می‌نوازند، درست مثلِ یک نوازنده‌ی غربی که چون با فرهنگ ما آشنا نیست؛ مثلا نمی‌تواند دوتار را مثلِ یک نوازنده‌ی خراسانی بنوازد.

من به هیچ وجه به این ماجرا معتقد نیستم و اصلا دلیلی برای این موضوع نمی‌بینم. یک ویولونیست ایرانی که تحصیلات و عمرش را بر مبنای اصول موسیقی کلاسیک گذاشته است، کنسرتوی ویولون را جور دیگری خواهد نواخت تا یک نوازنده‌ی آلمانی؟‌

پس چطور است که تعدادِ چهره‌های موسیقی کلاسیک ما در دنیا – به‌خصوص نوازنده‌ها- تا این اندازه اندک است.

باید هم همین‌طور باشد.

چرا؟

چون صحنه‌ی جهان به اندازه‌ای پر از شخصیت‌های بزرگ است و خزانه‌ی موسیقی جهانی به اندازه‌‌ای وسیع است که خودنمایی در درون آن برای همه مشکل است. برای هر ویولونیست، پیانیست، رهبر و خواننده سخت است تا بتواند خودش را در عرصه‌های جهانی مطرح کند. هر نوازنده‌ی قابلی که شما می‌شناسید،‌ صدها نفر نظیرِ او هستند که ما اصلا نامشان را نمی‌شنویم، پس در این شرایط ایرانی‌ها در این خزانه گم شوند، تعجبی ندارد،‌همان‌طور که ممکن است فرانسوی‌ها گم شوند و البته که چند چهره از ایران در جهان مطرح است.

شما هم در زمینه‌ی موسیقی ایرانی تحصیل داشته‌اید و هم موسیقی کلاسیک، این دو را چگونه با هم پیوند زده‌اید؟

اولا روشن کنم که میزان آلودگی من با دو نوع موسیقی یکسان نیست. تحصیلات من در زمینه‌ی موسیقی کلاسیک غربی است و در دوره‌ای از تحصیلاتم برای تز تحقیقاتی که باید ارایه می‌کردم، سرانجام تصمیم گرفتم در موسیقی سنتی ایران تحقیق کنم که تا آن زمان اطلاعات زیادی نداشتم؛ بر همین اساس به ایران برگشتم و یک سال و نیم مطالعه کردم و از شخصیت‌های موسیقی سنتی ایران بهره گرفتم و از آن زمان وارد این بحث شدم. البته هم‌ سه‌تار و هم سنتور یاد گرفتم چون خیلی زود برایم روشن شد که وارد دنیای موسیقی شدن باید از طریق اجرا باشد، به خصوص آنکه انتظار بحث‌های علمی از شخصیت‌های بزرگ موسیقی بی‌ثمر است. موزیسین‌های ایرانی مجریان قابلی هستند؛ اما می‌دانید که تا سال‌ها اطلاعات تاریخی و اصولی درباره‌ی ساختمان موسیقی و تئوری موسیقی وجود نداشت. به همین خاطر دو ساز هم یاد گرفتم و مقاله و کتاب‌های زیادی در این زمینه نوشتم؛ اما کماکان باید اذعان کنم که مرکزیتِ فعالیت‌های من به خصوص در کارهای آموزشی، در حوزه‌ی موسیقی کلاسیک است. آهنگسازی به کنار، من در تمام عمرم معلم بوده است.

آقای دکتر آیا این امیدواری وجود دارد که ما از این پس بیشتر شما را در عرصه‌ی موسیقی در داخل کشور ببینیم؟‌

اولا من یک شخصِ خیلی کم اهمیتی درباره‌ی موسیقی ایران هستم و در ثانی در موقعیتی که بتوانم نقشی را به عهده بگیرم نیستم. من پیرتر از آن هستم که بتوانم آتیه‌ای برای خودم در هر کجا – به خصوص ایران- که متاسفانه مقیم آن نیستم، در نظر بگیرم.

دانلود آهنگ جدید آرتین (GH) بنام مُسَبِب با بالاترین کیفیت

دانلود آهنگ جدید آرتین (GH) بنام مُسَبِب