موسیقی ما –  دولتمند خالف موسیقی‌دان، نوازنده و خواننده تاجیک  که پیش از این قرار بود چهارشنبه ۲۹ دی ماه در تالار وحدت به روی صحنه برود، به علت عارضه قلبی و مغزی در بیماستانی در شهر دوشنبه بستری شد
.
«دولتمند خالُف» موسیقی‌دان، نوازنده و خواننده تاجیک است. او استاد موسیقی محلی جنوب تاجیکستان است که «فلک» نام دارد. او که شش‌مقام را در کنسرواتوار موسیقی دوشنبه آموخته است برای نواختن دوتار، قیچک و سه‌تار که از سازهای مشهور این منطقه هستند، معروف است. آهنگ‌ها و آوازهای او حالت صوفیانه دارند و بیشتر بر اساس اشعار مولوی تنظیم شده‌اند. چند آلبوم از گزیده کارهای او در ایران منتشر شده است
.
ستاد سی و دومین جشنواره موسیقی فجر از طریق سفارت جمهوری اسلامی ایران در تاجیکستان پیگیر وضعیت جسمانی این هنرمند بزرگ موسیقی است و برای ایشان آرزوی بهبودی و سلامتی دارد.
 

موسیقی ما – خوشحالم که «سیامک عباسی» پس از سال‌ها فعالیت هنری و چند سال سکوت، اکنون با طی‌شدن مراحل قانونی روی صحنه می‌درخشد و اولین حضورش در جشنواره موسیقی فجر هم اتفاق خوبی بود. این اولین بار بود که در کنسرت او حاضر می‌شدم اما آهنگ‌های سیامک را دوست دارم و خیلی از آنها را هم حفظ هستم. در کنسرت شب گذشته خودش و «امیر عظیمی» درخشان و خوش‌انرژی ظاهر شدند. اما به نظر من اعضای ارکستر این خواننده یکی از مهم‌ترین نقاط قوت کنسرت‌هایش به شمار می‌روند. یک بار سر تمرین آنها حاضر شدم و دیدم که اعضای گروه سیامک خیلی همدیگر را دوست دارند و این اتفاقی است که اهمیت ویژه‌ای دارد. همدلی و رفاقت خوبی در ارکستر وجود دارد و اینکه امیر عظیمی توانسته یک تیم پرانرژی و قدرتمند درست کند، مفید و مهم است. همچنین به نظرم نوازنده‌های گروهش از بهترین‌ها هستند و اگر بهترین نبودند، انتخاب نمی‌شدند.

من آلبوم سیامک عباسی را دوست داشتم و از بازخورد مردم در کنسرت هم مشخص بود که آنها هم این قطعات را دوست داشته‌اند. ما بیشتر آهنگ‌های اسلو از سیامک شنیده‌ایم ولی او در خواندن کارهای شاد یا ریتمیک هم توانمند است و فوق‌العاده ظاهر می‌شود. با توجه به همین توانایی‌های او در ساخت قطعات متنوع و خوب مطمئن‌ام که اتفاقات بسیار خوبی برایش رخ خواهد داد. امیدوارم آلبوم‌های جدید و تک‌آهنگ‌های فوق‌العاده و ریتم‌ها و ملودی‌هایی که همه دوست دارند از او بشنوند را منتشر کند و امیدوارم روند برگزاری کنسرت‌هایش را هم همین‌طور با قدرت پی بگیرد.

موسیقی ما – همانطور که ظاهراً از لطیفه‌ها و شوخی‌های این روزهای فضای مجازی برمی‌آید، کاکوبند هیچ ندارد جز آواهایی که به کلمه بدل نشده‌اند و تعجب آنهایی را که هوادار این گروه نیستند را در مواجهه با خیل عظیم طرفدارانشان برمی‌انگیزد. در حالی‌که کاکوبند نیاز امروز ما و جهان ماست؛ جهان شلوغ و پر سر و صدا و کلمه ما که آواهای اولیه‌اش را، طبیعتش را فراموش کرده. کاکوبند آمده که همان طبیعت فراموش‌شده، همان خلقتی که قرار بوده بر اساس آن انسان با آن روح دمیده ‌شده‌ در وجودش آن را دنبال کند باشد. کاکوبند انگار قرارش بر آرام کردن دل آدم‌های خسته این روزگار گذاشته. همچون پرنده‌ای که در کلیپ این گروه، شب گذشته به نمایش درآمد و در آرزوی آزادی از میان سنگ‌ها و سیمان‌ها و برج و باروها بود. هرچند که پیش از این هم، گروه‌های دیگری در دنیا این سبک موسیقی را دنبال کرده بودند، اما برای مخاطب ایرانی که همیشه علاقه دارد گروه مورد علاقه‌اش را از نزدیک ببیند و پای اجرایش بنشیند، کاکوبند داستانی است متفاوت.
 
بی‌شک آنهایی که هیجان مواجهه با گروه محبوبشان را در جشنواره موسیقی داشتند، شب گذشته به این خواسته‌شان رسیدند، گرمایی که روز اول و سانس اول جدول سی و دومین جشنواره فجر به خود دید را بی‌شک می‌توان مدیون هواداران پرشور و امیدوار کاکوبند دانست. کاکوبندی‌ها هم کم نگذاشتند؛ آنچه در توان داشتند را با خود آورده بودند و شکرگذاری دسته جمعی‌شان را در مشایعت هواداران و وفادارانشان برگزار کردند.
 
به جز کلیپ‌های گروه که با تأکید روی تصاویر زیبای طبیعت، انسان و خلقت  تاثیر بسیار زیادی در فضاسازی کنسرت کاکوبند داشتند، طراحی لباس‌های این گروه هم بسیار مناسب با موسیقی بود. لباس‌هایی بسیار ساده و ابتدایی، به خصوص نوازنده ساز نی لبک که لباس چوپانی بر تن داشت.  تأکید ویژه روی سازهای کوبه‌ای همینطور اجرای پر احساس خواننده‌ها، همه و همه اجرای کاکوبند را به اجرایی ویژه بدل کردند. گذشته از این ها، حرکات خوانندگان و حالت دعا و نيايش آنها، این حس‌برانگیزی را مضاعف می‌کرد.
 
سالن خوش‌صدای برج آزادی که اجراهای جدی اما کوچک خیلی از هنرمندان را به خود دیده، شب گذشته در همهمه اصوات گوش‌نواز کاکوبند و فریادهای شادی هوادارانش شب متفاوتی را به خود دید، شبی که شاید پاسخ گرم و محکمی بود به تمامی آن لطیفه‌ها، آن هم زمانی که مخاطبان این گروه نام قطعات بی‌کلام را می‌دانستند و در پایان کنسرت، قطعات پیشنهادی‌شان را به گروه سفارش می‌دادند. شاید حالا وقت آن رسیده است که این مخاطب را جدی‌تر گرفت، برایش وقت بیشتری گذاشت، احترام بالاتری در نظر گرفت و خوراک شکیل‌تر و مغذی‌تری برایش فراهم کرد.