رویای زمستانی مرد تنها

موسیقی ما – فرهاد هنرمندی خاص و نمونه‌ای از فلسفه موسوم به «هنر برای هنر» بود. جدا از آن‌که متأسفانه نتوانست هنرش را به‌صورت مداوم ارائه بدهد و از این بابت هم خودش و هم جامعه هنری متضرر شدند، او در حد امکان، همان‌گونه زندگی می‌کرد که می‌خواست و آنهایی که به آپارتمان کوچکش در محله پاسداران تهران رفته بودند، دیده‌اند که آنجا، خیلی مختصر اما مفید بود.
 
قرآن، کتابخانه، پیانو و بقیه ملزومات خانه، نشان از مرد تنهایی داشت که خودش بود و چه خوب کاری کرد همسر محترم و وفادارش «پوران گلفام» که همان خانه و ملزومات آن را، به همان شکل و با همان ترکیب نگه داشت و در «خانه فرهاد» جاودانه کرد.
 
باید پیش از این به خانه فرهاد رفته باشید تا حالا وقتی از درِ «خانه فرهاد» وارد می‌شوید، شعف و حزنی همزمان در روح و جان‌تان بنشیند. شعف به خاطر اینکه این خانه در امتداد تاریخ خواهد ماند و حزن از این بابت که چرا جامعه کم‌هویت موسیقایی ما از این هنرمند مؤلف و دنیای ویژه‌اش استفاده نکرد. او می‌توانست و می‌تواند الگویی باشد برای موزیسین‌های ما که به فردیت انسانی خود اهمیت دهند.
 
طراحی خانه فرهاد -با حسن سلیقه‌ای که بانیان آن به خرج دادند- به «بهروز غریب‌پور» سپرده شد و او با شناختی که از آن روح ویژه داشت و لابد با همراهی و مشورت همسر فرهاد، به این خانه کوچک، رویای فرهاد را هم افزود که حیاط با حوض کاشی بود. همان رویاها و نوستالژی‌ها که این هنرمند بی‌بدیل با آنها زمستان را سر می‌کرد. این حیاط با شمعدانی و حوض با کاشی‌های آبی بخشی از نوستالژی و خاطره فرهاد در کودکی و رویایش در سال‌های زندگی در آپارتمان بود که به آن مجموعه‌ی به‌ظاهر مختصر اما بزرگ و بسیط اضافه شد.
 
خانه فرهاد مدتی است که از محل قبلی به موزه سینما (باغ فردوس) نقل مکان کرده و به مناسبت سالروز تولد فرهاد بزرگ، سری به آنجا زدیم. این خانه را در نظر داشته باشید و هرچند وقت یک‌بار به آن سر بزنید. حس خوبی را در این مکان تجربه خواهید کرد؛ به ویژه که همزمان که در این فضا پرسه می‌زنید، ترانه‌های فرهاد هم برای شما پخش می‌شوند و می‌توانید فضای زندگی این هنرمند بزرگ را از نزدیک لمس و تصور کنید.