[ad_1]
گروه «کوک» دقیقاً از چنین نسلی هستند. در همان شروع آلبوم با کاور آهنگ «قوزک پا» از «فریدون فروغی» تکلیف روشن می‌شود. این دلبستگی به فروغی آنقدر زیاد است که چنین آهنگی در اصطلاح «سَر آلبوم» قرار گرفته که اصولاً معرفی‌کننده و نشان‌دهنده روند کلی آلبوم است و به نوعی مهمترین قطعه آلبوم محسوب می‌شود.
موسیقی در آلبوم «شهرخاموش» بیشتر از هر چیزی بر تکنیک تکیه می‌کند؛ سولو گیتارهای سرعتی که در کلاسیک راک سراغ داریم. بیس و درامز هم با گروو محکم و کوبنده راک. البته در بخش وکال شاید باید گفت که پدرام مرندیز بار تکنیکی را به دوش می‌کشد. موسیقی راکی که «کوک» ارائه می‌دهد هم، در راستایِ دل در گذشته داشتن و به نوعی کلاسیک بودن است. این بار اما دلبستگی در امتداد موسیقی هارد راک دهه هفتاد میلادی است که دقیقاً همزمان با همان جریان فروغی و دیگران، «جهان‌گیر» شد. پاورکرد‌های سنگین همراه با افکت‌های دیستورت شده و دو وعده سولو گیتار در هر آهنگ، دقیقاً همان چیزی است که راک بازهای قدیم می‌خواهند و هارد راک می‌نامند.
البته نباید فراموش کرد روحی که بر یک آلبوم حاکم می‌شود مهم‌تر از المان‌های موسیقی است که استایل‌ها را می‌سازد و از این منظر «شهرِ خاموش» یک آلبومِ پاپ-راک است که ترانه‌های آلبوم هم به سمت و سوی پاپ شدن آن کمک می‌کند چراکه اکثراً عاشقانه هستند.
مشخصات آلبوم:
نام آلبوم: شهر خاموش
نام گروه: کوک
خواننده: پدرام مرندیز (آواز و گیتار)، روزبه اسدی (گیتار و آواز)
نوازندگان: ماکان حافظی (گیتار الکتریک)، بابک ریاحی‌پور (گیتارباس)، علیرضا طباطبایی (درامز)، پاشا یثربی (کیبورد) و کیوان بهرامی (پرکاشن)
میکس و مسترینگ: پویا نیکپور
طراح: الهام بزرگی
عکس: امیر خدابخش
فراهم‌شده در شرکت: ترانه شرقی
سال انتشار: اسفند ۹۴
| منتقد | امتیاز |
| مجید رئوفی (روزنامه‌نگار) |
  |
| آرش افشار (منتقد موسیقی) |
|
| نیوشا مزیدآبادی (روزنامه‌نگار) |
|
| میثم یوسفی (ترانه‌سرا و روزنامه‌نگار) |
 |
| حسین سلیمی (روزنامه‌نگار) |
|
| سهند آدم‌عارف (روزنامه‌نگار) |
|
| سهیلا صدیقی (روزنامه‌نگار) |
|
| محمد خلیلیان (روزنامه‌نگار) |
|
| علیرضا تهرانی (ترانه‌سرا و خواننده) |
|
| سینا چراغی (تهیه‌کننده) |
|
| سیامک قلی‌زاده (روزنامه‌نگار) |
|
موسیقی ما – سال ۱۳۷۷ در میانه فیلم «قرمز» بود که «بابک امینی» ترانه عاشقم من، عاشقی بیقرارم از دلکش را بازخوانی کرد و این آهنگ را یک‌بار دیگر سر زبان‌ها انداخت؛ درست زمانی که موسیقی پاپ و در ادامه آن راک پس از انقلاب در حال شکل‌گیری بود. بابک امینی نه به عنوان نماینده یک نسل بلکه فقط به عنوان نمادی که یادآوری‌اش آسان است نشان داد موزیسن‌های جوان و نوظهوری هستند که دل در گذشته دارند و تلاش می‌کنند پا در راه جدیدی به نام «آینده» بگذارند…
[ad_2]
لینک منبع