همه بزرگانی که برای فرهنگ شریف نوشتند

پس از مرگ او بزرگان بسیاری برای این نابغه موسیقی ایران نوشتند که برخی از آنها را می خوانید.

هنرمند صاحب سبک

داریوش طلایی
استاد فرهنگ شریف یکی از هنرمندان شاخص ۶۰-۵۰ سال اخیر موسیقی ایران است. ایشان به لحاظ سلیقه، روش و اجرا یکی از صاحب سبک‌ترین هنرمندان موسیقی ایرانی هستند. البته یک بخش آن مربوط به دوران شکوفایی موسیقی و همکاران او بخصوص در اواخر سال‌های ۳۰ و ۴۰ و سالهای ۵۰ برمی‌گردد. دوره‌ای که تعداد کاست‌ها و کنسرت‌های موسیقی اندک شمار بود و موسیقی صرفاً از طریق رادیو و در برنامه‌هایی چون تکنوازان، گلها و… به گوش مردم می‌رسید و هنرمندی چون فرهنگ شریف از آن دوران برمی خیزد که یکی از سه نوازنده مطرح و شاخص تاراین دوره بعد از استاد جلیل شهناز و لطف‌الله مجد است.

 

برگی از دفتر خاطرات کودکی

مجید درخشانی
بیشترین خاطراتی که از ایشان دارم به دوران کودکی برمی‌گردد. آن زمان وقتی صدای ساز استاد فرهنگ شریف را از برنامه گلهای رادیو می‌شنیدم نمی‌دانستم که این ساز چیست اما صدا درگوشم ماند تا زمانی که به تهران آمدم و دانشجوی موسیقی شدم و با مکتب تار نوازی ایشان آشنا شدم، دانستم استاد شریف از شاگردان استاد شهنازی بزرگ هستند که براثر مرور زمان و یک پختگی شیوه خاص خودشان را که آرام، با احساس طمأنیه و بسیار تأثیر گذاربود پیدا کردند و بعد از استاد فرهنگ شریف هم کسی این شیوه را استفاده نکرد.

 

فقدانی تسلی‌ناپذیر

هوشنگ کامکار
آشنایی من با ساز استاد شریف به دوران کودکی‌ام بازمی‌گردد؛ آنچنان که اگر بگویم با نوای ساز او بزرگ شده‌ام اغراق نکرده ام. پدر من یکی از عاشقان استاد بود، هر زمان از رادیو صدای سازش پخش می‌شد ما را صدا می‌کرد تا بشنویم. زندگی من مملو از خاطراتی است که با ایشان و دیگر بزرگانی همچون زنده یاد کسایی شکل گرفته است. متأسفم که بگویم عرصه موسیقی یکی از بزرگان خود را از دست داد و غم این فقدان چیزی نیست که براحتی تسلی پیدا کند. استاد شریف از جمله هنرمندانی بود که سبکی خاص خود داشت؛ آنچنان که تا اسم ایشان می‌آمد سبک خاص وی هم در خاطر شنونده تداعی می‌شد. در اینکه مرگ حق است هیچ شکی نیست اما ای کاش قبل از اینکه چنین بزرگانی را از دست بدهیم قدر آنان را بدانیم. متأسفانه در این سال‌ها آنچنان که باید و شاید قدر پیشکسوتان را ندانستند، البته نغمه‌های ساز استاد در قلب مردم این سرزمین جاودان می‌شود اما ای کاش متولیان قدر بزرگان را تا وقتی در قید حیات هستند بدانند.

 

باورم نمی شود

اکبر گلپایگانی
«هنوز رفتن یار و دوست قدیمی خود استاد حیدری را باور نکرده و غوطه ور در اندوه جانکاه این بزرگمرد موسیقی بودم
که خبری شوم، غمی سترگ بر قلبم نشانید. آری استاد فرهنگ شریف نیز درگذشت و چه شوربخت روزگاری است این ایام…
دوست و همراه همیشگی من استاد فرهنگ شریف یکی از بی بدیل ترین نوازندگان تار و یکی از بزرگترین بداهه نوازان موسیقی این مرز و بوم بود. شخصی که تاریخ این کشور بی هیچ اغراقی نمونه ی او را در خود نخواهد دید. بنده از طرف خود با قلبی شکسته، روحی متألم و چشمانی اشک بار این مصیبت اندوه ناک را به خانواده ی این هنرمند و مردم عزیز کشورم تسلیت عرض میکنم.»

 

نیم قرن فاصله از آشنایی تا خداحافظی

محمد سریر
استاد فرهنگ شریف یکی از چهره‌های شناخته شده و بسیار توانای موسیقی و تارنوازی بود. او در دهه‌های گذشته سبک و روشی خاص در اجرای موسیقی ملی و معرفی آن به جهانیان داشت. از نظر تکنیک و بیان موسیقایی هم جایگاه بسیار ممتازی داشت که او را به یکی از نوازندگان شاخص کشورمان تبدیل می‌کرد. نخستین آشنایی‌ام با استاد شریف به حدود ۵۰ سال قبل بازمی گردد و آخرین دیدار­مان نیز همین دو هفته قبل اتفاق افتاد. در دیدار آخر گفت‌و‌گویی طولانی داشتیم و حتی فکرش را نمی‌کردم که به این زودی خانواده موسیقی داغدار از دست دادن ایشان شود.

 

آرام بخش جان‌های خسته مردمان

کیوان ساکت
ای‌کاش آنانی که باید، قدر و ارزش این سرمایه‌های مرز ایران را می‌دانستند. ای‌کاش صدا و سیمای ما به جای پخش این همه سریا‌ل‌ها و فیلم‌های کم محتوای کره‌ای، اندکی به شرح احوال هنرمندان این کهن بوم و بر می‌پرداخت. استاد فرهنگ شریف، اسوه اخلاق و هنر، مردی بود که بیش از ۶ دهه با خلق نواهای به یاد ماندنی، آرام بخش جان‌های خسته مردمان فرهیخته این سرزمین بود. روانش شاد و یادش گرامی

پیکر «فرهنگ شریف» ساعت ۹ صبح روز شنبه، ۲۰ شهریورماه از مقابل تالار وحدت به سمت قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) تشییع شد .