امیر ایوانی: مخاطب باید کنجکاو و صبور باشد

موسیقی ما – امیر ایوانی، جمعه هشتم بهمن ماه در تالار رودکی روی صحنه می‌رود. او رسیتال پیانویی از آثار چایکوفسکی، شومان، بتهوون و شوپن را اجرا می‌کند. این نوازنده‌ی جوان معتقد است، موسیقی کلاسیک همچون کتاب‌های فلسفی است که نمی‌توان برایش مخاطب عام تعریف کرد. او که از هشت سالگی نوازندگی پیانو را آغاز کرده و شاگرد اساتیدی چون حسین خضرلو، دلبر حکیم اوا، گاگیک بابایان و تامارا دولیتزه بوده است، از سال ١٣٨٣ به شاگردی رافائل میناسکانیان درآمد و آموزش‌هایش  را تا مقطع کارشناسی ارشد نزد او ادامه داد. حالا ایوانی معتقد است مهمترین راه اشاعه موسیقی کلاسیک استفاده از مجرای رسانه‌هایی چون رادیو و تلویزیون است. با او به بهانه اجرای فردا شب گفت‌وگوی کوتاهی داشتیم که در ادامه می‌آید:
 

• ‎* دلیل انتخاب این قطعات برای اجرای این رسیتال چه بود؟

‎بطور معمول، انتخاب قطعات توسط یک نوازنده، در مرحله اول بر اساس علاقه شخصی او انجام می‌گیرد و البته در درجات بعدی، سلیقه مخاطبین و شنوندگان دارای اهمیت است. مضاف بر این موارد، توانایی‌ها و نیز محدودیت‌های اجرایی نوازنده، نقش تعیین کننده‌ای را در این مورد ایفا می‌کنند. برای من نیز، مجموعه ای از این عوامل در انتخاب قطعات اجرایی‌ام نقش داشته‌اند.

• * رسیتال پیانو در ایران مخاطبان خاص خود را دارد، کسانی‌که به صورت حرفه‌ای دنبال کننده و شنونده آثار پیانو هستند، فکر می‌کنید برای جذب مخاطبان بیشتر چه راهکاری وجود دارد؟ و در حقیقت از مخاطب و شنونده چه توقعی دارید؟

‎معرفی و اشاعه‌ی موسیقی کلاسیک از هر طریقی، به‌ویژه از مجرای رسانه‌های پر مخاطبی همچون رادیو و به‌ویژه تلویزیون، بهترین و تاثیر گذارترین شیوه جذب مخاطب بیشتر به سمت این هنر است، هر چند در مقابل، مخاطب و شنونده نیز باید اندکی از خود کنجکاوی و حوصله نشان داده و مسیر خود را برای نزدیک‌تر شدن به یکی از ناب‌ترین هنرهای جهان هموارتر سازد.

• ‎* شما شاگرد رافائل میناسکانیان هم بوده‌اید. کمی درباره شیوه تدریس استاد میناسکانیان توضیح دهید؟

‎استاد میناسکانیان، به‌طور کلی دانش آموخته مکتب آلمان در موسیقی بوده و به‌ویژه سخت‌گیری شدیدی در رابطه با اجرای آثار آهنگسازان بزرگ این کشور از خود نشان می‌دادند و اکنون نیز اینگونه هستند. وفاداری به متن اثر و رعایت تک تک موارد خواسته شده توسط آهنگساز، از ضرورتهای شاگردی نزد ایشان می‌باشند.

• ‎* در حال حاضر وضعیت اجراهای کلاسیک و همچنین تولید این آثار در داخل و پیشرفت آن را چطور می‌دانید؟

‎به هر حال با توجه به گذشت زمانی نسبتاً طولانی و به‌ویژه ورود اینترنت و امکاناتی که به‌طور طبیعی در اختیار موسیقی‌دانان جوان‌تر ایران گذاشته شد، از ابتدای دهه ۸۰ شاهد پیشرفتی محسوس در اجراهای کلاسیک و نیز انتخاب قطعات سنگین‌تر و هوشمندانه‌تر شده‌ایم. هر چند باید اعتراف کرد که تا رسیدن به سطحی بین المللی، آنگونه که دیگر کشورهای آسیایی همچون ترکیه و به‌ویژه کشورهای بلوک شرق آسیا رسیده‌اند، همچنان راه بسیاری در پیش داریم.

• ‎* وضعیت تدریس و علاقه به آثار کلاسیک چطور است و آیا می‌توان گفت نیازمند تحول یا تغییر است؟

‎باید توجه داشت که موسیقی کلاسیک، یک نوع موسیقی خاص است که همچون کتاب‌های فلسفی، نمی‌توان انتظار داشت که مخاطبین عام فراوانی، آنگونه که موسیقی پاپ دارد را برای خود فراهم کند. وضعیت گرایش به آثار کلاسیک را به‌ویژه در فضای کنونی ایران، چندان خوب نمی بینم و قطعاً نیازمند تحول است ولی این تحول کی و کجا و چگونه باید صورت گیرد، پرسشی است که فکر می‌کنم پیشتر به آن پاسخ دادم. رسانه‌های جمعی به‌ویژه تلویزیون اگر در این مورد اقدامی انجام دهند، قطعا معجزه‌گر خواهد بود.