موسیقی ما – «علیرضا عصار» هفته گذشته پس از ۶ سال بار دیگر روی صحنه رفت و به همت موسسه «آوای هنر» به مدیریت «محمد جلیل‌پور» طی چهار شب (از ۵ تا ۸ بهمن ۱۳۹۵) به اجرای زنده پرداخت. این کنسرت که به دلیل استقبال هواداران عصار، چند بار تمدید شد، خاطره اجراهای پرتعداد این خواننده در سال‌های پایانی دهه ۸۰ را زنده کرد. او در گفت‌وگویی که در حاشیه کنسرتش صورت گرفت، از حس و حال بازگشت به صحنه و از وفاداری مخاطبینش سخن گفته است.
 

• * شما در سال‌های گذشته با برگزاری ۲۴ سانس اجرای پیاپی، در این زمینه رکورددار بودید. اما وقفه‌ی ۶ ساله‌ای ایجاد شد و حال بار دیگر به صحنه برگشته‌اید. آیا پیش از برگزاری این کنسرت‌ها، از این نگران نبودید که شاید استقبال مخاطبین مثل سابق نباشد؟ هرچند دیدیم که در عمل این‌طور نشد.

شاید اگر الان من بگویم نه، از نظر شما اغراق به نظر برسد، اما واقعیت این است که اگر جای من بودید همین فکر را می‌کردید. طی این سال‌ها، ارتباط بین من و مخاطبینم حفظ شده بود. احساس می‌کردم هنوز هم یک رشته‌ی ارتباط عاطفی بینمان هست و حالا زمان خوبی برای گفتن این جمله است که من از صمیم قلبم به مخاطبینم افتخار می‌کنم و همیشه، از روزی که شروع به کار کردم، مایه سربلندی من بوده‌اند.
 

• * مواجه شدن دوباره با مخاطبین پس از ۶ سال چه حسی داشت؟

بیان کردن این حس با کلمات واقعاً خیلی سخت است. اما آمیزه‌ای از غرور، لذت و افتخار به داشتن چنین مخاطبینی است که حس شگفت‌انگیزی است.
 

• * مخاطبین شما پس از بازگشت دوباره‌تان منتظر انتشار آثار جدید هستند. آلبومتان کی منتشر خواهد شد؟

مشغول جمع‌آوری آثار هستیم. تعدادی از ‌‌آن‌ها آماده شده، تعدادی در حال ساخت هستند و تعدادی نیز قرار است که ساخته شوند. یکی دو نمونه از کارهای جدید را در این کنسرت‌ها اجرا کردیم که خوشبحتانه هم در سالن و هم بیرون از آن و در فضای مجازی بازتاب خوبی داشته است.
 

• * زمانی برای انتشار آلبومتان در نظر گرفته‌اید؟

راستش من به بدقولی در این زمینه مشهور هستم و بهتر است دیگر زمانی اعلام نکنم! اما همه سعیم را می‌کنم که هرچه زودتر آثار را منتشر کنم. اگر مجموعه‌ی راضی‌کننده‌ای شود آن را تا پایان سال منتشر می‌کنم اما اگر حس کنم لازم است تغییری صورت بگیرد، انتشار آلبوم را به سال آینده موکول خواهم کرد.
 

• * اتفاق جالبی که در کنسرت اخیر شما افتاد، حضور یک خواننده‌ جوان (امید نعمتی) روی استیج و هم‌خوانی او در قطعه «ای عاشقان» بود. در موسیقیِ ما کمتر پیش می‌آید که یک خواننده باسابقه چنین کاری کند. چه شد که این اتفاق افتاد؟

من به طور خاص «امید» را نمی‌شناختم و دورادور با گروه «پالت» آشنا بودم. از طرف دوستان مشترکمان به من پیشنهاد شد و خیلی هم دیر به ما ملحق شد؛ اما دیدم صدای خوبی دارد و پسر هنرمند و خوش‌اخلاقی است و بسیار زود ارتباط لازم بینمان برقرار شد.
 

• * به نظرتان در سال‌های اخیر بازار موسیقی چه شرایطی داشته؟ رشد کرده یا عقب‌گرد؟

از نظر کمّی که رشد داشته‌ایم و به نظر من خوب است. فکر می‌کنم اساساً این‌که افرادی به دیگران بگویند که شما نخوانید چون صدایتان خوب نیست، بدعت تازه‌ای است و این چیزی است که مردم باید درباره آن نظر بدهند. در زمان ما از خواننده‌ها تست صدا گرفته می‌شد، اما امروز خوشبختانه اینطور نیست. از طرفی فضای مجازی به خوانندگان جوان کمک می‌کند کارشان سریع‌تر شنیده شود. خیلی از قطعات هیتی که در سال‌های اخیر شنیده شده، اثر بچه‌هایی بوده که در ابتدا رسماً مشغول فعالیت نبودند ولی بسیار بااستعداد بودند و موسیقی‌های خوبی تولید کرده‌اند که مورد توجه مردم قرار گرفته و به نظرم این روند طبیعی است.
 

• * برنامه‌ای برای اجرای کنسرت در شهرستان هم دارید؟

بله، حتماً. برنامه آینده ما، برگزاری تور کنسرت در سراسر کشور است که باید زمان‌بندی آن صورت بگیرد.
 

«پویا نیک‌پور» موزیسین باسابقه‌ای که رهبری ارکستر علیرضا عصار را بر عهده دارد، درباره دلیل استقبال مجدد مخاطبین از کنسرت این خواننده گفت: «دلیل ماندگاری علیرضا عصار و این‌که همچنان پس از سال‌ها، از کنسرت او استقبال می‌شود این است که کسی که خودش مبدع است و در ارائه‌ی کارِ با اصالت خلاقیت داشته، همیشه طرفداران خودش را دارد و حضور مجددش خبر خوبی برای جامعه موسیقی است.»
 
«دارا دارایی» نوازنده سرشناس گیتار بیس ارکستر علیرضا عصار نیز در حاشیه این کنسرت گفت: «پویا نیک‌پور که از دوستان عزیز من است برای دور جدید کنسرت‌های علیرضا عصار از من دعوت کرد و من هم با کمال میل قبول کردم. بسیار خوشحالم که در این ترکیب در کنار همایون نصیری، آرش پژندمقدم و نوازندگان خوب دیگر هستم.»

دارایی با اشاره به حضور چشمگیر هواداران عصار در کنسرتش گفت: «علیرضا عصار همیشه مخاطبین خاصش را داشته و طیف خاصی آثارش را دنبال می‌کنند. این طیف شاید هیچ جایگزینی در این سال‌ها برای علیرضا نداشتند و همین باعث شده که بعد از سال‌ها کنسرت او با استقبال قابل توجهی روبرو شود.»

[ آرش افشار – منتقد ]

از اولین روزهایی که آلبوم نخست کاکوبند به نام «دعوت» منتشر شد، این سؤال برای بسیاری از شنوندگان آن وجود داشت که مگر تولید اثری در این حدود و با این کیفیت در ایران ممکن است؟ پاسخ این بود که بله! سلیقه، دقت و وسواس -البته در کنار دانش و مهارت کافی- می‌تواند به خروجی استاندارد منتهی شود و فراتر از آن، یک اثر موسیقایی داخلی با رعایت معیارهای جهانی، برای مخاطب غیرایرانی هم قابل شنیدن خواهد بود.
 
اما سؤال دیگر این بود که «دعوت» که سال‌ها وقت صرف آن شده تا به این کیفیت برسد، در اجرای زنده چگونه خواهد بود و آیا «کاکوبند» روی صحنه هم می‌تواند پاسخ‌گوی ذوق سخت‌پسندانی باشد که اجرای استودیویی از شکاف‌های ریز غربال‌شان گذشته است؟
 
این نوشته در واقع پاسخی به این سؤال است و البته جواب آن هم قاطع است و کوتاه: بله!
 
آن‌چه در کنسرت کاکوبند می‌بینید و می‌شنوید، ممکن است به‌نظرتان غیرقابل‌باور بیاید. حتی ممکن است یک لحظه تردید کنید که آیا واقعاً روی یکی از صندلی‌های سالن میلاد نمایشگاه نشسته‌ا‌ید که کنسرت‌های پیش از این هم در آن برگزار شده‌ است؟
 
اما همه‌چیز واقعیت دارد. در همین سالن می‌شود چنین کیفیت صدایی را تجربه کرد. می‌شود نورپردازی حرفه‌ای و درست و در تطبیق کامل با موسیقی را دید. می‌شود با تصویرهایی در پس‌زمینه‌ مواجه شد که بسیار هوشمندانه و با بهترین وضعیت کیفی، طراحی و اجرا شده‌اند و…
 
اما گذشته از نکات فنی، اجرای گروه هم چشم‌گیر است. نوازندگی و خوانندگی کاکوبند در کنسرت، نمره‌ی قبولی می‌گیرد و علاوه بر آن، آهنگ‌های این گروه قابلیت‌های ویژه‌ی خود برای اجرای زنده را به رخ می‌کشند. این وجه دیگری از کاکوبند است که لذتی مضاعف به مخاطبان‌اش می‌بخشد. همان‌طور که کاور آلبوم، تیزرها و موزیک‌ویدئوی این گروه همه نشان از فکرشدگی دارند، به‌نظر می‌رسد در زمان ساخت و پرداخت آهنگ‌ها به قابلیت‌های لازم برای اجرای زنده هم فکر شده و هم‌چنان همه‌چیز بر اساس یک برنامه‌ی مدوّن پیش می‌رود. این سرسری و اتفاقی‌نبودن، مخاطب را متوجه احترام سازندگان به گوش و هوش او می‌کند و این درست همان چیزی است که لذتی دوچندان را به او می‌دهد.
 
در طول کنسرت، حال همه خوب است و در پایان هم می‌شود رضایت را در چهره‌های مخاطبان دید. کاکوبند با استفاده از آوا، بدون آن‌که کلماتی روشن یا کلامی معنی‌دار در آن باشد، ذوق عمومی شنونده‌ی ایرانی را -که خواننده را جزئی لازم از یک قطعه‌ی موسیقی می‌پندارد- راضی نگه می‌دارد و در عین حال، هوشمندانه از انتقال پیامی مشخص یا مفاهیمی که می‌تواند مورد توافق همه نباشد، کناره می‌گیرد. تنوع حسی و ریتمی قطعات و استفاده از فضاهایی که در عین آشنایی برای مخاطبان، تازگی‌های لازم را هم دارند، عامل دیگری است که حاضران را در طول اجرا همراه و خرسند می‌کند.
 
اما توفیق کاکوبند در آلبوم «دعوت» و اجراهای زنده، پیام‌ دلگرم‌کننده‌ای هم برای دست‌اندرکاران موسیقی دارد. آن‌ها که بر خلاف جریان رایج در موسیقی ایران، به کاری جدی و سطح بالا مشغول‌اند، اغلب نگرانی‌هایی درباره‌ی ابعاد تجاری کار و استقبال مخاطبان دارند. آن‌چه برای کاکوبند اتفاق افتاد، نشان می‌دهد که با کار خوب و برنامه‌ی درست می‌شود شکل‌های بهتری از موسیقی را هم به گوش مردم رساند.